Üniversitenin ilk yılındayken, Kirti Dahale Yavatmal bölgesindeki Mahagaon’dan evli Rajesh Çintamani Vidarbha’nın Naxalite istilasına uğramış bir bölgesi olan Mahagaon tehsil’deki uzak bir Savna köyünde.
Yaklaşık 500 haneli bu alelade köyde, kadınlar hala sosyal bir zorunluluk olarak başlarını örtmek zorunda. Kirti’nin liberal zihniyete sahip emekli bir öğretmen olan kayınpederi, ondaki kıvılcımı gördü ve o zamanlar cesur bir karar olan evlendikten sonra okumasına izin verdi.
Mezuniyetini sosyal bilgiler bölümünde tamamladı. Ama kanser bu dayanağı aldı Kirti kayınpederi öldüğünde. “Kayınpederim ailenin reisi ve benim için en büyük destek olduğu için yıkıldım. Ondan sonra kocam görevi devraldı ve ben de eğitimime devam edebildim” diyor Kirti.
Kirti, ilk çocukları olan kızını büyütürken sadece üniversite eğitimini değil aynı zamanda hukuk lisansüstü derecesini de tamamladı. “Kocam kararlı bir şekilde yanımda durdu. Swami Ramanand Teerth Marathwada Üniversitesi, Nanded’de birinci oldum ve altın madalya kazandım. LLM. Bizim için hayatın en güzel zamanıydı.
Avukat olarak çalışmaya başladım. Oğlumuz da o sırada doğdu,’ diye hatırlıyor Kirti. Ancak ‘en iyi zaman’ kısa sürdü. Rajesh kalp krizi geçirdi ve 36 yaşında öldü, 28 yaşındaki Kirti’yi yedi yaşındaki kızının, yürümeye başlayan oğlunun ve geniş bir ortak ailenin sorumluluklarıyla baş başa bıraktı.
Dul hayatı bugün bile birçok köyde cehennem gibidir ve Savna da bir istisna değildir. Kirti, ailesini beslemek için köyü terk etmeye karar verdi. “Yakınlardaki Mahagaon şehrinde annemin evinde bir kuyumcu dükkânı, bir aile şirketi kurdum. Ayrıca avukatlık mesleğime devam ettim ve aynı zamanda çeşitli rekabet sınavlarına hazırlandım ve katıldım.
Ne de olsa beni üniformalı görmek kocamın hayaliydi” dedi. Kirti savcı oldu, yargıç olarak seçildi ve diğer birçok rekabetçi sınavı geçti – ancak Rajesh’in hayalini gerçekleştirmek için hapishane amiri olmayı seçti.
“Cezaevi amiri olmak, normal polislik görevinden tamamen farklıdır. Sivil polisle hiçbir bağlantımız yok. Hiçbir vatandaş bizi tanımıyor ve kimse cezaevinde neler olduğunu bilmek istemiyor” dedi. Kirti’nin hapishaneleri ve mahkumları koruma görevini üstlenme motivasyonu, sıradan insanların zihniyetindeki hapishanelerin bu nefret dolu ihmaliydi.
Kirti, 5 yıllık görevinde, 1872’den beri tadilat bekleyen Yavatmal Merkez Hapishanesi’nin çehresini değiştirdi. “Her insanın bir hikayesi vardır. Her mahkumun da bir hikayesi vardır.
Bu işi seçtim çünkü hayatlarında neyin ters gittiğini ve bu insanların suçlu olduklarını öğrenmek istiyorum. Unuttukları rüyalar hakkında daha çok şey öğrenmek istiyorum. Onlara o rüyayı yeniden yaşamaları ve bir gün bunu gerçekleştirmeleri için ilham vermek istiyorum”, diye sözlerini bitiriyor Kirti, gözlerinde bir parıltıyla.
Yaklaşık 500 haneli bu alelade köyde, kadınlar hala sosyal bir zorunluluk olarak başlarını örtmek zorunda. Kirti’nin liberal zihniyete sahip emekli bir öğretmen olan kayınpederi, ondaki kıvılcımı gördü ve o zamanlar cesur bir karar olan evlendikten sonra okumasına izin verdi.
Mezuniyetini sosyal bilgiler bölümünde tamamladı. Ama kanser bu dayanağı aldı Kirti kayınpederi öldüğünde. “Kayınpederim ailenin reisi ve benim için en büyük destek olduğu için yıkıldım. Ondan sonra kocam görevi devraldı ve ben de eğitimime devam edebildim” diyor Kirti.
Kirti, ilk çocukları olan kızını büyütürken sadece üniversite eğitimini değil aynı zamanda hukuk lisansüstü derecesini de tamamladı. “Kocam kararlı bir şekilde yanımda durdu. Swami Ramanand Teerth Marathwada Üniversitesi, Nanded’de birinci oldum ve altın madalya kazandım. LLM. Bizim için hayatın en güzel zamanıydı.
Avukat olarak çalışmaya başladım. Oğlumuz da o sırada doğdu,’ diye hatırlıyor Kirti. Ancak ‘en iyi zaman’ kısa sürdü. Rajesh kalp krizi geçirdi ve 36 yaşında öldü, 28 yaşındaki Kirti’yi yedi yaşındaki kızının, yürümeye başlayan oğlunun ve geniş bir ortak ailenin sorumluluklarıyla baş başa bıraktı.
Dul hayatı bugün bile birçok köyde cehennem gibidir ve Savna da bir istisna değildir. Kirti, ailesini beslemek için köyü terk etmeye karar verdi. “Yakınlardaki Mahagaon şehrinde annemin evinde bir kuyumcu dükkânı, bir aile şirketi kurdum. Ayrıca avukatlık mesleğime devam ettim ve aynı zamanda çeşitli rekabet sınavlarına hazırlandım ve katıldım.
Ne de olsa beni üniformalı görmek kocamın hayaliydi” dedi. Kirti savcı oldu, yargıç olarak seçildi ve diğer birçok rekabetçi sınavı geçti – ancak Rajesh’in hayalini gerçekleştirmek için hapishane amiri olmayı seçti.
“Cezaevi amiri olmak, normal polislik görevinden tamamen farklıdır. Sivil polisle hiçbir bağlantımız yok. Hiçbir vatandaş bizi tanımıyor ve kimse cezaevinde neler olduğunu bilmek istemiyor” dedi. Kirti’nin hapishaneleri ve mahkumları koruma görevini üstlenme motivasyonu, sıradan insanların zihniyetindeki hapishanelerin bu nefret dolu ihmaliydi.
Kirti, 5 yıllık görevinde, 1872’den beri tadilat bekleyen Yavatmal Merkez Hapishanesi’nin çehresini değiştirdi. “Her insanın bir hikayesi vardır. Her mahkumun da bir hikayesi vardır.
Bu işi seçtim çünkü hayatlarında neyin ters gittiğini ve bu insanların suçlu olduklarını öğrenmek istiyorum. Unuttukları rüyalar hakkında daha çok şey öğrenmek istiyorum. Onlara o rüyayı yeniden yaşamaları ve bir gün bunu gerçekleştirmeleri için ilham vermek istiyorum”, diye sözlerini bitiriyor Kirti, gözlerinde bir parıltıyla.