Nagpur: Altmışlı yaşlarındaki Anant Nikam ve Hari Lanje, ellerinde valizleriyle Civil Lines’a doğru yürürler ve etrafta öğle yemeği yemek için ucuz bir yer sorarlar. İkili, seslerinin duyulmasını umarak yaklaşık bir yıldır kamp yaptıkları Mumbai’deki Azad Maidan’da birlikteydi. Hükümetin dikkatini çekmek için Azad Maidan’da protestolar düzenleyen diğerlerinin yanı sıra bu ikisi, kış oturumu burada düzenlendiği için şimdi Nagpur’a kaydırıldı.
Nagpur’da Patwardhan Ground’da protesto yapmalarına izin verildi. Oturum devam edene kadar Başbakan Eknath Shinde’nin dikkatini çekmeyi umuyorlar. “Azad Maidan’da çok sayıda protestocu var, bazıları bir yılı aşkın süredir orada. Bazıları şikayetleri giderildikten sonra ayrıldı” diyor Lanje.
Ratnagiri’den gelen Nikam ordudaydı, Lanje ise Bhandara’da öğretmendi. Her ikisinin de yanlarında kağıtları ve hikayelerini içeren bir muhtıra var. Nikam’ın ayrıca bir dizi mahkeme emri ve cumhurbaşkanı, vali ve ayrıca savunma bakanlığından birinin sekreterliklerinden gelen mektupları var. Mektuplar, ilgili makamları konuyu araştırmaya ve gerekli adımları atmaya yönlendiriyor. Boşuna.
Hikayeleri karmaşık. Nikam’ın 1985’te orduya dahil olduğunu ve 1988’de bir kaza geçirdiğini söylüyor. “Karargahımızın yakınında bir ordu kamyonu bana çarptı. Sağ omzuma zarar verdi ve kafa travması da kalıcı çalışma yeteneğimi etkiledi” dedi.
“Sağlık nedenleriyle kısa süre sonra kovuldum ama emekli maaşı alamadım. Bu, bugüne kadar devam eden hukuk savaşını başlattı” diyor. Nikam, davayı kazandığını iddia ediyor ve mahkeme kararı, 30 yıllık hizmete eşit bir emekli maaşı almasına izin veriyor.
“30 yıl sonra kaptan olarak emekli olacaktım. Altyazı emekliliği almak için bir kimlik kartına ihtiyacım var. Emekli olduğum için Zilla Sainik Refah ofisi tarafından verilmesi gerekiyor ama bende henüz yok” diyor Nikam. Belki ordu bir tane verebilir, diyor.
Lanje, öğretmen olarak işini kaybettiğini iddia ediyor ve daha sonra onun adına başka birinin sahtekarlıkla çalıştığı ortaya çıktı. Her ikisi de adalet arar ve yalnızca birinin onları dinleyeceğini umabilir.
Nagpur’da Patwardhan Ground’da protesto yapmalarına izin verildi. Oturum devam edene kadar Başbakan Eknath Shinde’nin dikkatini çekmeyi umuyorlar. “Azad Maidan’da çok sayıda protestocu var, bazıları bir yılı aşkın süredir orada. Bazıları şikayetleri giderildikten sonra ayrıldı” diyor Lanje.
Ratnagiri’den gelen Nikam ordudaydı, Lanje ise Bhandara’da öğretmendi. Her ikisinin de yanlarında kağıtları ve hikayelerini içeren bir muhtıra var. Nikam’ın ayrıca bir dizi mahkeme emri ve cumhurbaşkanı, vali ve ayrıca savunma bakanlığından birinin sekreterliklerinden gelen mektupları var. Mektuplar, ilgili makamları konuyu araştırmaya ve gerekli adımları atmaya yönlendiriyor. Boşuna.
Hikayeleri karmaşık. Nikam’ın 1985’te orduya dahil olduğunu ve 1988’de bir kaza geçirdiğini söylüyor. “Karargahımızın yakınında bir ordu kamyonu bana çarptı. Sağ omzuma zarar verdi ve kafa travması da kalıcı çalışma yeteneğimi etkiledi” dedi.
“Sağlık nedenleriyle kısa süre sonra kovuldum ama emekli maaşı alamadım. Bu, bugüne kadar devam eden hukuk savaşını başlattı” diyor. Nikam, davayı kazandığını iddia ediyor ve mahkeme kararı, 30 yıllık hizmete eşit bir emekli maaşı almasına izin veriyor.
“30 yıl sonra kaptan olarak emekli olacaktım. Altyazı emekliliği almak için bir kimlik kartına ihtiyacım var. Emekli olduğum için Zilla Sainik Refah ofisi tarafından verilmesi gerekiyor ama bende henüz yok” diyor Nikam. Belki ordu bir tane verebilir, diyor.
Lanje, öğretmen olarak işini kaybettiğini iddia ediyor ve daha sonra onun adına başka birinin sahtekarlıkla çalıştığı ortaya çıktı. Her ikisi de adalet arar ve yalnızca birinin onları dinleyeceğini umabilir.